Cumhuriyet Dönemi Şiirleri
seni anımsayıp yazdığım şiirleri eline aldığında bilerek oku sana yazdığım her maktubu sıkılma sevdiğim gülerek oku acı sözler söylersem satırlarımda sana…
Bütün beyazlarım kirli Bütün yeşillerim uzak Bütün mavilerim kırıkAvuçlarımda siyahlar Sırtımda günahlarla geldim sana Açar mısın kapınıMazinin beşiğinden kalma bu çocuk…
Gün ışığından güzel kadın renklerin koynunda çiçeklenmiş duruyorsun terasta, kızıl saçlarını sallıyor çapkın bakışların Hırsız gözleri yakalayan karanlık sana sessizce dokunuyor…
Ana, baba vesiledir ortada; Kim gönderdi? Nasıl geldin? De hele. Et, kemik, kan mevcut durur mevtada Eksilen ne? Niye öldün? De…
Yalnızlığın ne demek olduğunu ilk defa öğrendim İlk defa sensiz çarptı yüreğim, Gitarın tellerini ilk defa sensiz okşadım Yıldızlara ela gözlerini…
Tanzimat Dönemi
Yedi Meşaleciler
Tümünü GörYeniciler
Bomboş oturdum rüzgarı dinledim (yay burcundan dönen) . Irmağın dediklerine geçtim sonra. Geçip gidiyordum beni…
Hasretimin yıllardan beri bel bağladığı… İste odur düşüncelerimin başucunda. O, göğsünun taşkın hareketi avlucunda, Gözlerinde…
Bekliyorum Öyle bir havada gel ki, vazgeçmek mümkün olmasın!
Güneşin yeni doğduğunu sana haber veriyorum Yağmurun hafifliğini toprağın ağırlığını Ve bütün varlığımla kara yılan…
Adam şapkasına rastladı sokakta Kimbilir kimin şapkası Adam ne yapıp yapıp hatırladı Bir kadın hatırladı…
İstanbul’da Boğaziçi’nde, Bir fakir Orhan Veli’yim; Veli’nin oğluyum, Tarifsiz kederler içinde. Rumelihisarı’na oturmuşum; Oturmuş da…